وبلاگ

یک هیولای بدترکیب و زشت است. با آن چشم‌های سرخ و قلمبیده‌اش. قد و قواره‌اش بر روی زمین زار می‌زند. سراغ هر کسی که می‌رود نفس راحت را از او می‌گیرد و افکاری پریشان را مانند پنیسیلین بهش تزریق می‌کند. کسی نیست که ادعا کند با او روبرو نشده. چرا کسی کاری نمی‌کند و این موجود منحوس و شوم را در دیگ آب جوش نمی‌اندازد؟ شاید هم بهتر باشد افرادی پیش قدم شوند و او را در دهانه‌ی آتشفشان‌های بیش فعال بیندازند تا در میان گدازه‌ها زیر و رو شود و جلیز و ولیز کند. آن وقت است که دلم خنک می شود. بعد قاب عکس‌اش را روی طاقچه‌ی اتاقم می‌گذارم و هر روز جلویش شکلک در می‌آورم و بالا و پایین می‌پرم یا اینکه زغالی برمی‌دارم و آن دماغ گنده و خمره‌ای و لب و لوچه آویزون‌اش را سیاه می‌کنم. آن قدر دلم را خون کرده است که محال است ذره‌ای به حال و روز نکبت بارش ترحم کنم؛ بی خود نیست که همه او را “کلافه” صدا می‌زنند. چون جز کلافگی برای ما آدمیزادها هیچ تحفه‌ای در جیب‌های پاره پوره اش ندارد.