«وَاْسمَعْ نِدائي اِذا نادَيْتُكَ، وَاَقْبِلْ عَليَّ اِذا ناجَيْتُكَ»
می‌دانم که گاهی بعضی از بندگان ناسپاست را پس می‌زنی و صدایشان را نمی‌شنوی. حال تو را صدا می‌زنم که مطمئن بشوم از آنها نیستم، صدایم را می‌شنوی و مرا به خودم واگذار نکرده‌ای. با تو زمزمه و نجوا می‌کنم تا روی خودت را به سویم برگردانی. هر چند بنده‌ی ناسپاس توأم ولی به نگاه و توجهت محتاجم.
حدیثی است که آن را قرب نوافل خوانند. کنت سمعه الذی یسمع به. اما قربی دیگر هم وجود دارد که آن قرب فرائض است. سمع الله لمن حمده. در آنجا خدا گوش تو می شود. چشمت می شود. اما در اینجا تو می شوی گوش خدا. چشم خدا و یدالله او. ره یافتگان طریقت هم خداگوش آنها است و هم آنها گوش خدا. وقتی صدایش می زنی اگر صدایت را در زلال او شنیدی ره به کمال برده ای!!! اللهم ارزقنا
سلام احسنتم
التماس دعا
پاسخ:
سلام، خیلی ممنون
فرم در حال بارگذاری ...
پاسخ:
چند بار از روی نظرتون خوندم و متوجه نشدم. فکر کنم باید ببرمش پیش آیت الله جوادی آملی برام شرحش رو بزنند. :))