وبلاگ

غسل کردم، وضو گرفتم و مفاتیح را روبرویم گشودم. اعمال نیمه شعبان را در حد توانم به‌ جا آوردم. لابه‌لای فراز‌ها و مناجات‌ها مرغ خیالم یک دور، دور دنیا ‌می‌زد. تا نصف دعا رفتم و دوباره از اول همراه با معنی خواندم که بیشتر روی مضامین تمرکز کنم. تو گشت و گذار ذهنی، به چند سال اخیر خودم فکر کردم. در این چند سال خیلی بزرگ‌تر و واقع‌بین‌تر شده‌ام. مخصوصا سال گذشته که خیلی بابرکت بود. برکت همیشه مادی نیست. خوشبختی هم لای فضولات مجلل و گرانبهای مادی‌ای که این روزها همه دنبال آن سگ‌دو می‌زنند، پیدا نمی‌شود. نمی‌دانم اطرافیانم چقدر از زندگی‌شان راضی هستند و احساس خوشبختی می‌کنند. ولی من احساسِ غرق شدن در خوشبختی را دارم. الحمدلله رب العالمین از زندگی‌‌ام راضی‌ام. مفاتیح گفته در نیمه شعبان حاجت‌هایم را از خدا بخواهم. دوست دارم امشب، شب شکرگذاری‌ام باشد نه شب طلب کردن و حاجت گرفتن. هر چند که وجودم «عین» نیاز و وابستگی به خداوند است‌. آنچه عیان است چه حاجت به بیان است. 

راستش وقتی به این چیزها فکر کردم، دیدم بهتر است امشب به جای حاجت خواستن و حاجت گرفتن، فقط خدا را به خاطر تک تک نعمت‌ها و لطف‌هایش شاکر باشم. و ما توفیقی الا بالله العلی العظیم.

«كل عام وانتم بخير»