سال گذشته رئیس جمهور ۲۳ تیرماه را «روز گفت و گو تعامل سازنده با دنیا» نام نهاد. منظور از دنیا کدام کشورها هستند؟ کشورهای مسلمان یا کشورهای مستکبر؟ تعامل سازنده با دوست و دشمن چگونه است؟ با دشمن می‌توان تعامل سازنده داشت؟ آیا تعریف ما از سازنده بودن همان تعریف غربی‌هاست؟
وقتی با کشوری تعامل می‌کنیم، چیزی می‌دهیم و چیزی می‌گیریم. چه در حوزه اقتصادی، چه فرهنگی، چه آموزشی و چه حوزه‌های دیگر. پس خوب است بدانیم از چه کسی چه چیزی می‌گیریم. در تمدن غرب دو قوه‌ی شهوت و غضب حاکم است. در مقابل این تمدن سست بنیان، تفکر اسلام ناب قد علم کرده و دارد مبانی ارزشی انسانی و اخلاقی را زنده می‌کند. کم کم انسانیت می‌خواهد جان تازه بگیرد. تمدن غرب بر اصول و مبانی‌‌ای استوار است که هر روز بوی فاسد شدنش به مشام می‌رسد. هر روز در بوق و کرنا می‌نوازند که صدای فرو ریختن پایه‌های تمدن‌شان به گوش نرسد.
در تفکر و تمدن اسلام هر چیزی را نباید از هر کسی گرفت. در حال حاضر چند کشور در دنیا ظالم‌اند و عده‌ای از کشورهای دیگر مظلوم. تعامل سازنده با ظالم یعنی اینکه باید جلوی ظلم او گرفته شود و با او دشمن بود. تعامل سازنده با مظلوم یعنی باید آنها را یاری یاری کرد، با آنها دوست بود. چه در حوزه‌ی اقتصادی، چه در حوزه فرهنگی، چه آموزشی، چه نظامی، چه درمانی و غیر اینها. اصلا مگر می‌شود دو تمدن که مبانی فکری و غیر فکری مشترکی ندارند، بتوانند با هم تعامل سازنده داشته باشند؟ بله می‌شود. به شرطها و شروطها. پیامبر هم در زمان هجرت به یثرب و فتح مکه، با یهودیان و مشرکان تعامل سازنده داشت. منتهی در موضع قدرت و اقتدار.
اگر مقصود رئیس جمهور تعامل سازنده با کشورهای مسلمان یا خنثی باشد مشکلی نیست. بر کسی پوشیده نیست که طبق نگرش و منش ایشان، دنیا یعنی غرب و اروپا یعنی همان کشورهای مستکبر. در این چند سال اخیر نتیجه‌ی تعامل سازنده‌ی روحانی با دنیا را دیدیم. دیدیم که چطور در این تعامل سازنده، برجامِ نوزاد را زنده به گور کردند و ایشان جرأت قصاص نداشتند. حال چرا رئیس جمهور سه چهار کشور را دنیا می‌نامند، الله اعلم. اصلا مگر این بانک‌های ربوی حاصل تعامل سازنده با غرب و اروپا نبود؟ مگر نه اینکه سند ۲۰۳۰ آنها را به طغیان جنسی وا داشته است و الان می‌خواهند دیگران را به کیش خود بکشانند؟
فرم در حال بارگذاری ...