وبلاگ

داشتم توییت‌های رئیس جمهور را می‌خواندم یاد این حرف مجتبی افتادم. می‌گفت: «اینکه آدم بخواد یک سری چیزا رو کنار بذاره، شجاعت می‌خواد. طرف اومده طلبه شده ولی بعد نظرش عوض شده؛ شجاعت نداره طلبگی رو کنار بذاره. به یه چیزایی وابسته می‌شیم ولی بعدا جرأت نداریم اونها رو کنار بذاریم».

جناب روحانی با افتخار می‌گوید که کنار نمی‌رود و استعفا نمی‌دهد. به خیال خودش دارد شجاعت به خرج می‌دهد و استقامت می‌کند. نه وفای عهدی از ایشان دیدیم و نه امانتداری‌ای. وای به حال این دولت که از فشار و تنگدستی ما مردم هراسی به خود راه نمی‌دهد. منِ بنده‌یِ ناچیز یک قولی به دخترها دادم ولی بعد به خاطر بی‌توجهی یک نفر دیگر نتوانستم به قولم عمل کنم. شب از شدت غصه سردرد گرفتم و خوابم نبرد. همه‌ی امیدشان به وعده‌ی من بود و کلی چشم انتظار بودند. حالا این دولت با این همه وعده و این همه چشم‌انتظاری مردم چطور خواب به چشمش می‌آید، الله اعلم.

این پنج سال محک خوبی بود که دولت روحانی اثبات کند از پس حل مشکلات مردم برمی‌آید یا نه. خودش بهتر از هر کسی می‌داند که برنیامده است. منتهی شجاعت اینکه صادقانه به مردم بگوید و کناره گیری کند، ندارد. حداقل شجاعت تغییر استراتژی هم ندارد. اسمش را می‌گذارد ایستادگی.

هر روز در گوشه و کنار این مجازآباد بلوای جدیدی به راه می‌اندازد و فضا را گل‌آلود می‌کند تا ناکارآمدیش به چشم نیاید. کاش ایشان به خودشان می‌آمدند، مردم را در نظر می‌گرفتند و از لجبازی‌‌های سیاسی‌ دست برمی‌داشتند. الحق که خون مردم را توی شیشه کردن دل و جرأت می‌خواهد. از این لحاظ دولت شجاعی داریم.